Πόσο κοστίζουν στο κράτος οι πολίτες;

Πριν από λίγο καιρό, ο Δήμος του Ελσίνκι θέλησε να μειώσει τα έξοδά του. Αποφάσισε, ίσως ανάμεσα σε άλλα μέτρα, να μαζεύει πιο αραιά τα σκουπίδια από τα πάρκα και τους κάδους του δρόμου (όχι τους σπιτικούς). Το σκεπτικό είναι ότι οι πολίτες θα πετούν λιγότερα σκουπίδια και θα μαζεύουν περισσότερα μόνοι τους. Θα  βλέπουν ότι συσσωρεύονται και θα τα παίρνουν μαζί τους για τους σπιτικούς κάδους ή θα δημιουργούν λιγότερα. Η πρώτη σκέψη, ως Έλληνας, ήταν να ανησυχήσω. 

Όμως αυτό είχε ήδη εφαρμοστεί στη Στοκχόλμη με επιτυχία, ήρθε και στο Ελσίνκι.

Πράγματι, έχει ήδη περάσει κάποιο καιρός και περπατώντας σήμερα στο πάρκο που βρίσκεται κοντά στο σπίτι μου για να πάω να πάρω το τραμ, δεν βλέπω περισσότερα σκουπίδια από πριν. Μπορεί και λιγότερα. Δεν ανησυχώ πλέον.  

Ταυτόχρονα, μειώθηκαν τα έξοδα του δημοσίου.

Τι λέτε λοιπόν;

Να το εφαρμόσουμε στην Ελλάδα, την όμορφη «Δανία του νότου;»

Εκ πρώτης θα μου πείτε όλοι «όχι, προς θεού! Έχουμε γεμίζει από σκουπίδια και το κράτος οφείλει να τα καθαρίζει, τι πληρώνουμε φόρους!»

Από την άλλη, θα σας ρωτήσω, και κοιταχτείτε στον καθρέφτη: πως και διατηρούμε το μετρό της Αθήνας τόσο καθαρό; Είμαστε λοιπόν ικανοί να σεβαστούμε αλλήλους και κοινούς χώρους αρκεί κάποιος να μας εμπνεύσει το σεβασμό, με το ζόρι έστω, αλλά να μας δείξει ότι έχει αξία, ότι πρέπει...έστω και με πρόστιμα.  

Με αυτόν τον τρόπο θα συμβάλλουμε στην εξοικονόμηση χρημάτων, εμείς χώρα υπερχρεωμένη σε αντίθεση με τη Φιλανδία που δεν χρωστάει, αλλά παρόλα αυτά εξοικονομεί όπου μπορεί.   

Όταν πριν από δυο χρόνια περίπου γέννησε η γυναίκα  μου στο Ελσίνκι, δεν μας κόστισε τίποτε, μέχρι και το ταξί για το μαιευτήριο το πλήρωσε το κράτος, όπως και για κάθε γυναίκα. Μας προσέφερε ακόμη μια πολύ ουσιαστική υπηρεσία: ένα ευρύχωρο δωμάτιο, όπου μπορούσαμε να κοιμηθούμε ολόκληρη η οικογένεια, μαζί με το νέο μωρό μας. Λίγο σαν να πήγαμε δωρεάν διακοπές.

Ταυτόχρονα όμως, κι εδώ στην υγεία,  το δημόσιο είχε καταβάλλει κάθε προσπάθεια να εξοικονομήσει χρήματα καταργώντας περιττές υπηρεσίες—πράγματα που μπορείς να κάνεις μόνος σου-- και βελτιώνοντας τις ουσιαστικές.

Φαγητό στο δωμάτιο για παράδειγμα δεν μας έφερνε κανείς. Έπρεπε να πάμε στην κοινόχρηστη τραπεζαρία-- ακόμη και η σύζυγός μου που είχε μόλις γεννήσει-- και να σερβιριστούμε μόνοι μας, να το ξαναζεστάνουμε αν χρειαστεί, να μαζέψουμε μετά τα πιάτα, να τα τακτοποιήσουμε στο πλυντήριο και να καθαρίσουμε τον χώρο για τους επόμενους, μαζεύοντας και το κάθε ψίχουλο για τον ειδικό κάδο με τα βιολογικά απορρίμματα.

Εξοικονόμησε λοιπόν το δημόσιο χρήματα καταργώντας προσωπικό. 

Να το εφαρμόσουμε κι αυτό;  Εμείς που έχουμε μάθει να μας τα σερβίρουν;

Έχουμε λοιπόν συνηθίσει να περιμένουμε σαν μικρά παιδιά να τα κάνει όλα για μας το κράτος, να μην αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας και ταυτόχρονα να το κατηγορούμε για την αποτυχία του. Αδιαφορούμε για το αν κι εμείς συμβάλλουμε στο πρόβλημα καταδικάζοντάς με την συμπεριφορά μας αυτή σε αποτυχία. Ως αποτέλεσμα αποκτούμε τους αντίστοιχους πολιτικούς που μέσα σε ένα κλίμα ματαιότητας μας εκμεταλλεύονται υποσχόμενοι ότι θα τα κάνουν όλα για μας, ενώ από μέσα μας όλοι ξέρουμε ότι αυτό είναι αδύνατον.

Σκεφτήκαμε πόσο όλοι μας φταίμε για το κακό χάλι της οικονομίας; Υπάρχει κάποιος που δεν έχει συνηθίσει πλέον, στην  «Δανία του Νότου» το καθεστώς που επιβάλλει να κλέβουμε όλοι το δημόσιο με το να μην ζητάμε για παράδειγμα ούτε και να κόβουμε αποδείξεις; Ποιος ζήτησε απόδειξη από Γιατρό, Δικηγόρο, Υδραυλικό, Ταξιτζή, Ηλεκτρολόγο, Συνεργείο;  

Ποιος φταίει; Μόνο ο επαγγελματίας ή μήπως όλοι μας;

Σκοπεύουμε λοιπόν να το αλλάξουμε; Ένας πολιτικός που θα μας το επιβάλλει τι είναι; καλός ή κακός;    

Βοηθάμε άραγε την Ελλάδα ή την βουλιάζουμε όλοι σιγά σιγά σαν βάρκα που τρυπάμε;

Ένας από τους λόγους που ανήκω στους Οικολόγους Πράσινους είναι ότι ζητάμε «υπεύθυνους πολίτες» και το σύνθημα «αλλάζουμε την πολιτική, αλλάζουμε κι εμείς» είναι πολύ βασικό. Τίποτε δεν θα αλλάξει χωρίς την συμμετοχή των πολιτών και συμμετοχή σημαίνει απαραιτήτως ευθύνη.

Είναι πολλά τα πεδία που πρέπει να αλλάξουμε, αλλά το πρώτο που θα έπρεπε να γίνει είναι μια μεγάλη εκστρατεία αλλαγής της νοοτροπίας μας, συνειδητοποίησης της ευθύνης που φέρουμε ο καθένας μας. Να μάθουμε οτι δεν φταίνε οι άλλοι για όλα.