Ναι ή όχι;

Είμαι κατά της κατοχύρωσης ευρεσιτεχνίας στις προτάσεις μας ως Οικολόγοι Πράσινοι.

Αντίθετα αυτό που πρέπει να επιδιώκουμε είναι η εφαρμογή τους, όπου και όποτε είναι αυτό εφικτό από όποιον φορέα τις υιοθετεί. Πρέπει να οδηγηθούμε σε έναν νέο πολιτισμό όπου τα ζητήματα της σχέσης μας με το περιβάλλον να είναι αυτονόητα.

Πρέπει να σκεπτόμαστε υπερβατικά και να μαχόμαστε πρακτικά, πέρα από σκληρές κομματικές περιχαρακώσεις.

Σήμερα, ένας δεξιός δήμαρχος στην Ανάβρα Μαγνησίας απέδειξε ότι η αποκέντρωση με πράσινη οπτική είναι εφικτή.

Ένα μέρος της επιτυχίας μας είναι ότι οι προτάσεις μας μπορούν να εφαρμοστούν και από άλλους εν πολλοίς γιατί όχι μόνο είναι σωστές αλλά συχνά είναι μονόδρομος. Οφείλουμε , ως Οικολόγοι, να το ενθαρρύνουμε. Δεν μπορούμε να περιμένουμε την ανατροπή του καπιταλισμού, όπως η αριστερά, για να πετύχουμε πράγματα στην πράξη. Αν περιμένουμε κάτι τέτοιο, δεν διαφέρουμε σε τίποτε από την αριστερά.

Πως όμως αντιδρούμε τώρα που το ΠΑΣΟΚ υιοθετεί κάποια πράγματα, έστω και στα λόγια ή ανεπαρκώς από αυτά που λέμε, αφού ο στόχος μας είναι κάποτε να μην έχουμε λόγο ύπαρξης;

Συμβάλλουμε στο έργο του-- όπου μπορούμε, προσπαθώντας να του δώσουμε όσο μπορούμε δική μας κατεύθυνση, αφού το περιεχόμενο αποδεικνύεται ρευστό-- μετέχοντας, συνειδητοί όμως για την διαφορετικότητά μας και το οραματικό μας βάθος ή απέχουμε κομματικά περιχαρακωμένοι, προσβλέποντας στην αποτυχία του για να αναδειχτούμε ως κόμμα?

Πιστεύω ότι πρέπει να συμμετέχουμε. Να συμβάλουμε χωρίς αρχική δυσπιστία και επιφύλαξη στην επιτυχία για το καλό όλων των πολιτών.

Πως δικαιολογούμε πολιτικά την αποχή μας σε προσκλήσεις συμμετοχής, αφού ιδεολογικά επιδιώκουμε την μακροπρόθεσμη μη ανάγκη ύπαρξης μας ως ξεχωριστού κινήματος? Πρέπει λοιπόν να κατακρίνουμε από απόσταση ασφαλείας πολιτικούς σαν τον Ομπάμα, ή τον Παπανδρέου ή να τους συνδράμουμε να κάνουν περισσότερα συμμετέχοντας αλλά και κρίνοντας ξεκάθαρα από το αποτέλεσμα που περιλαμβάνει και την δική μας συμμετοχή;

Δεν πιστεύω με κανέναν τρόπο βέβαια ότι έφτασε η στιγμή, που δεν χρειαζόμαστε ως κίνημα και κόμμα, αλλά δεν πρέπει να δείχνουμε--από τώρα-- ότι αυτό επιδιώκουμε να πετύχουμε σε μεγάλο βάθος χρόνου, έστω κι αν βλέπουμε τον μακρύ και ακανθώδη δρόμο να ξετυλίγεται? Αυτή η εναλλαγή και αντίφαση ανάμεσα στην απόλυτη και επείγουσα ανάγκη ύπαρξής μας και ταυτόχρονα την επιδίωξη της ανυπαρξίας μας δεν είναι αυτό ακριβώς που μας κάνει διαφορετικούς και ταυτόχρονα το δυνατό και ηθικότερο σημείο στήριξης και δικαιολόγησης του αναγκαίου της ύπαρξής μας ως κόμμα με μη κομματικά όρια και δομή αλλά ανοιχτά, κινηματικά, οραματικά και ελεύθερα όρια;

Εν τέλει οι έννοιες "κίνημα" και "κόμμα" εμπεριέχουν κάποιες αντιφάσεις τακτικής και στρατηγικής.

Το σωστό είναι ότι θα έπρεπε να είμαστε κάπου ανάμεσα στα δυο: ταυτόχρονα ανοιχτοί σε κάθε λογής συνεργασίες, με στόχους που δεν δείχνουν κομματική περιχαράκωση αλλά και έτοιμοι να ανασυντασσόμαστε ως κόμμα, σε κάθε εκλογική αναμέτρηση.

Για μένα αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο με μεγάλη ελευθερία προσωπικών επιλογών για όλα τα μέλη μας και όχι το μάντρωμα γύρω από κεντρικές αποφάσεις και γραμμές ώστε όλοι, ατομικά να συμβάλλουν όπου μπορούν περισσότερο, να απλώσουν τον λόγο και το έργο τους και ταυτόχρονα να μετέχουν της μεγάλης και πλατειάς συλλογικότητας του οικολογικού κινήματος που το κόμμα αποτελεί μία από τις κεντρικές μορφές έκφρασής του, μέχρι την εδραίωση του νέου πολιτισμού που επιδιώκουμε .