Μία από τις πιο έντονες αλλά και πιο απελπισμένες στιγμές της ζωής μου ήταν η Κυριακή 8/7/07. Εκείνη τη μέρα, μαζί με χιλιάδες άλλους συμπολίτες μου βγήκα στο Σύνταγμα από οργή και στενοχώρια για κάτι που χάθηκε: το δάσος της Πάρνηθας.
Είδα πολλούς ανθρώπους να εκδηλώνουν τα συναισθήματά τους αυθόρμητα και με φαντασία: μουσικές, τεράστιες θεατρικές κούκλες, ζωηρά συνθήματα, μαύρο χιούμορ, πανό, χρώματα. Στην ουσία όμως όλοι πενθούσαν. Εμοιαζε κάποιος κοινός συγγενής ή φίλος μας να είχε πεθάνει.
Το μόνο που θα μπορούσε τότε να είχε απαλύνει την τρομερή αίσθηση απώλειας, σκεφτόμουν, αντικρίζοντας το κτίριο της Βουλής μπροστά μου, ήταν να έβγαινε εκείνη τη στιγμή ένας πολιτικός, ο πρωθυπουργός θα προτιμούσε η αχαλίνωτη φαντασίωσή μου, να συμπαρασταθεί στη θλίψη μας και να ζητήσει συγγνώμη για την αποτυχία να προστατευτεί ένας κοινός μας πλούτος.
Κάτι τέτοιο δεν συνέβη βέβαια. Αντίθετα, σε λίγο είδαμε πολύ χειρότερα: θρηνήσαμε ανθρώπους και δέντρα μαζί. Παιδιά, γυναίκες, νέοι και γέροντες έχασαν τη ζωή τους στη φωτιά. Στη συνέχεια ακούσαμε δικαιολογίες, θεωρίες συνωμοσίας και υποσχέσεις που εμφανώς δεν τηρήθηκαν.
Πέρασε καιρός. Ενας χρόνος και κάτι. Η Πάρνηθα έφυγε από την επικαιρότητα. Κάποιοι, ανάμεσά τους και ο υπουργός Περιβάλλοντος, ελπίζουν ότι ξεχάσαμε.
Ξαφνικά, σαν στα κρυφά και με ψιλά γράμματα μη τυχόν και το πολυκαταλάβουμε, μαθαίνουμε το εξής: στα όρια του Εθνικού Δρυμού της Πάρνηθας αποφασίζεται η δημιουργία του «Τεχνολογικού Πάρκου Ακρόπολις». 500 στρέμματα δάσους που απέμεινε σε πείσμα της φωτιάς, στο πολύτιμο για την ανάσα μας και τον ελεύθερο ορίζοντά μας σημείο, εκεί όπου υπάρχει άνοιγμα και επικοινωνεί η Πάρνηθα με την Πεντέλη, θα θυσιαστούν στο όνομα της ανάπτυξης.
Δεν είναι η πρώτη φορά που το ΥΠΕΧΩΔΕ αποδεικνύει στην πράξη ότι το ενδιαφέρον του για το περιβάλλον είναι μηδενικό, ενώ ερωτήματα δημιουργεί η σιωπή του συναρμόδιου για τα δάση, υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης.
Ο κύριος Σουφλιάς στην ουσία καταργεί αυθαιρέτως όλες τις δεσμεύσεις που είχε αναλάβει για την προστασία της Πάρνηθας, μετά τη φωτιά του Ιουνίου 2007, με το τέχνασμα της δημιουργίας χωριστής ζώνης, όπου επιτρέπει διάφορες επεμβάσεις.
Με νέο Π.Δ. αναιρεί τώρα το προηγούμενο, ώστε να καταφέρει να περάσει απο το Συμβούλιο της Επικρατείας η καταστροφή του δάσους, χάρις σε άλλο «νομικό» περιτύλιγμα.
Δεν κατάλαβε φαίνεται το μήνυμα που έδωσαν χιλιάδες πολίτες, που βλέπουν ότι η ποιότητα της ζωής τους έχει άμεση σχέση με την υγεία του περιβάλλοντος; Που βλέπουν μέρα με τη μέρα να ψαλιδίζεται η δυνατότητα αναπνοής τους;
Στην Αττική δεν έχει απομείνει χώρος για περαιτέρω δόμηση σε βάρος οποιουδήποτε ελεύθερου χώρου. Θα πρέπει να βελτιώσουμε τα κτίρια που ήδη υπάρχουν, να αξιοποιήσουμε τα εγκαταλελειμμένα, να φροντίσουμε τα πάρκα και αποφασιστικά πλέον να δώσουμε ένα τέλος στο είδος της ανάπτυξης που απειλεί τον ζωτικό μας χώρο. Προλαβαίνουμε να την κάνουμε όμορφη πάλι.
Αρκεί οι πολίτες να δείξουν ότι δεν ξέχασαν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου