Εμείς, οι Οικολόγοι Πράσινοι δεν εφεύραμε τίποτε: ούτε την φύση, ούτε το ποδήλατο, ούτε το τραίνο, ούτε τα δάση...
Αυτό που εφεύραμε είναι μια οπτική γωνία, έναν τρόπο σκέψης που εξετάζει περισσότερο τις "σχέσεις" μεταξύ των πραγμάτων, τις συνάψεις και τις αλληλεπιδράσεις κατανοώντας, με βάση την οικολογική σοφία και επιστήμη πως όλα συνδέονται, μικρά με μεγάλα, πάνω με κάτω, τοπικά με παγκόσμια.
Εφεύραμε ίσως την "ολιστική" προσέγγιση και στόχος μας είναι το πώς θα εφαρμοστεί αυτό στην πολιτική.
Εφεύραμε ή μάλλον θεωρούμε ότι πρέπει να συνυπολογίζεται στην πολιτική το γεγονός πως για να λύσεις ένα συγκεκριμένο πρόβλημα πρέπει να εξετάσεις πολλές παραμέτρους σε πολλά πεδία φαινομενικώς μη άμεσα σχετιζόμενα, γιατί λύνοντάς το μπορεί να προκαλέσεις παραπλεύρως δέκα άλλα χειρότερα που ακυρώνουν την λύση που έδωσες.
Με τον ίδιο τρόπο οι λύσεις που προτείνουμε στοχεύουν στο να λύσουν πολλά προβλήματα ταυτόχρονα και δεν είναι ποτέ μονοθεματικές, παράλληλες αποξενωμένες ή μία από την άλλη ευθείες αλλά τεμνόμενες γραμμές με συνδέσεις και συνδεόμενους στόχους.
Υιοθετώντας λοιπόν μια ιδέα μας, κάποιος άλλος πολιτικός, πιστεύω, εν μέρει δέχεται, ή εν δυνάμει δέχεται και την οπτική γωνία-- δεν μπορούμε ούτε να του το απαγορεύσουμε ούτε και να αντιδράσουμε αρνητικά λέγοντας "δικιά μας, φέρ’την πίσω ρε!" ή "πλήρωσε τα δικαιώματα".
Απλά μπορούμε να χαρούμε που υιοθέτησε την ιδέα μας και να του πούμε "αφού σου άρεσε αυτό, κάνε κι άλλα τέτοια". Πρεσβεύουμε την θετικότητα και όχι την άρνηση.
Λέμε για παράδειγμα "Τραίνα και όχι αυτοκινητόδρομοι για την μεταφορά εμπορευμάτων, κάτω οι νταλίκες, ζήτω τα εμπορικά τραίνα!"
Έρχεται μια κυβέρνηση και το υιοθετεί-- στην Φιλανδία για παράδειγμα, μια δεξιά κυβέρνηση σε συνεργασία με τους πράσινους αυτό το έχει υιοθετήσει, πιεσμένη ίσως από την ίδια την ανάγκη για συνεργασία.
Λίγες νταλίκες βλέπεις πλέον σε πολλές περιοχές, εκτός κι αν έρχονται από τη Ρωσία και όμορφοι μικροί επαρχιακοί δρόμοι παραμένουν κύρια πρόσβαση σε πολλές μεσαίες επαρχιακές πόλεις.
Από την άλλη, η ίδια δεξιά κυβέρνηση δεν έχει αποκηρύξει τα πυρηνικά-- παρόλα αυτά οι πράσινοι παραμένουν στη συνεργασία, έχοντας κάνει κάποιους συμβιβασμούς. Πολλοί είπαν ότι παρέβησαν τις αρχές τους...λάθος για μένα αυτή η κριτική από όποιον το είπε. Η συνεργασία δεν άλλαξε τη θέση τους για τη πυρηνικά, απλώς παραμένει στα ζητούμενα που πρέπει ακόμη να πείσουν πολιτικούς και πολίτες.
Αυτοί οι συμβιβασμοί είναι ακριβώς αυτοί που έχουν την ουσία. Αν δεν κάνεις, μένεις έξω και αποτελείς απλώς ένα λόμπυ και τίποτε άλλο.
Γι αυτό οι συνεργασίες και οι συμβιβασμοί έχουν περισσότερο νόημα από την αποχή. Μπορείς να διαπραγματευτείς κάποιες εφαρμογές προτάσεων, επεμβαίνοντας στην οπτική γωνία της πολιτικής του άλλου.
Το να λέμε λοιπόν, "δεν συμμετέχουμε επειδή δεν είπε το ΠΑΣΟΚ ακόμη το σίγουρο όχι για τον Αχελώο", είναι για μένα λάθος.
Μπορεί όμως να περιμένει το Ελληνικό περιβάλλον άλλα –δεν ξέρω πόσα χρόνια να ωριμάσουμε και να αρχίσουμε να σκεπτόμαστε χρήσιμους συμβιβασμούς που θα μας πάνε παραπέρα, βασικό όπλο της κουλτούρας συνεργασιών και συναινέσεων που λέμε ότι επιδιώκουμε;
Αυτό δεν το ξέρω αλλά σκέπτομαι πως όχι.
2 σχόλια:
Μπορούμε όμως να πούμε ότι δεν δεχόμαστε να συνεργαστούμε με μια κυβέρνηση που επεξεργάζεται έναν εκλογικό νόμο που θα την απαλλάσει από την παρουσία μας στη Βουλή...:-)
Την δυσκολεύει πολύ Κώστα, όμως δεν ξέρουμε ποια θα είναι η τελική μορφή. Αυτά που ακολουθούν τα λέει ο Παρασκευόπουλος: Το ΠΑΣΟΚ, τώρα, σχεδιάζει να εκλέγονται σε μονοεδρικές λίγο πάνω από το 50% των βουλευτών. Από ό,τι φαίνεται, θα υπάρχει για τα κόμματα δυνατότητα δύο υποψηφίων ανά περιφέρεια, ώστε να υπάρχει και σταυρός προτίμησης. Λογικά θα εκλέγεται ο πρώτος του πρώτου κόμματος, εκτός αν καταλήξουν σε σύστημα δύο γύρων ανά περιφέρεια.
Οι υπόλοιποι βουλευτές θα εκλέγονται με λίστα, ανά ευρεία περιφέρεια (Αττική, Πελοπόννησος, κλπ). Θα υπάρχει κάποιο είδος αναλογικής, θα πριμοδοτείται όμως το πρώτο κόμμα με μερικές δεκάδες έδρες και θα παίρνουν και οι μικρότεροι ένα μέρος των εδρών που θα τους αντιστοιχούσαν με αναλογική. Πρακτικά, τα μικρά κόμματα θα παίρνουν τις μισές περίπου έδρες που θα έπαιρναν με το σημερινό σύστημα.
Το όριο εισόδου στη Βουλή φαίνεται ότι διατηρείται, παρόλο που δεν θα ισχύει πια ο αρχικός του λόγος: ανεξάρτητοι μειονοτικοί βουλευτές θα μπορούν να εκλέγονται πλέον από τις μονοεδρικές. Παραμένει αμφίβολο αν θα μπορείς να ψηφίζεις άλλο κόμμα στη μονοεδρική και άλλο στην ευρεία περιφέρεια (οπότε θα μας ευνοεί η δεύτερη ψήφος), ή αν η ψήφος θα είναι ενιαία.
Πρακτικά, με ένα τέτοιο σύστημα, η χώρα ξεχνάει τις κυβερνήσεις συνεργασίας.
Δημοσίευση σχολίου