Για τον Ίωνα Δραγούμη

Βρίσκω απολύτως απαράδεκτη τη χρήση του ονόματος του Ίωνα Δραγούμη που έχει γίνει από κόμματα, κύκλους και και ομάδες που εκπροσωπούν την ξενοφοβία τον εθνικισμό και τον ρατσισμό, όπως το ΛΑΟΣ.
Δεν μπορείς να μεταφέρεις τι συνέβη σε μια εποχή εντελώς διαφορετική από την σημερινή χωρίς να δεις ότι τα πράγματα από τότε έχουν αλλάξει ριζικά. Ακόμη και έννοιες λέξεων έχουν αλλάξει και δεν σημαίνουν πιά τα ίδια.
Ο Ιων Δραγούμης ήταν ένα ανοιχτό μυαλό, ένας ανθρωπος που έψαχνε και αμφισβητούσε τον εαυτό του διαρκώς, αναπροσαρμοζόταν στα δεδομμένα και έβλεπε μπροστά. Εκτελέστηκε πολύ νέος, δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει την πορεία του στην σκέψη και την πολιτική, δεν προλάβαμε να δούμε τι ρόλο θα είχε παίξει σε τόσα σημαντικά που ακολούθησαν, όπως η Μικρασιατική Καταστροφή. Προφανώς κάποιοι τον ήθελαν οπωσδήποτε έξω από τον χάρτη που σχεδίαζαν. Διορατικός, έκανε κριτική στην εποχή του σε όλους, βλέποντας ότι προωθείται ένα είδος πολιτικής που στηριζόταν όλο και περισσότερο στην διόγκωση του κράτους των δημοσίων υπαλλήλων και στην εκλογική πελατεία των διορισμών--κάτι που ξερουμε πλέον πόσο άσχημα κατέληξε στο σήμερα. Παρότι αγωνίστηκε για την ανεξαρτησία της Ελλάδας, έβλεπε την ανάγκη δημιουργίας συνομοσπονδιών κρατών με στόχο να ξεπεραστούν οι εθνικισμοί και να επικρατήσει η παγκόσμια ειρήνη. Δεν έβλεπε την κυριαρχία της Ελλάδας μέσα απο κάποια επιβολή αλλά μέσα από την αντανάκλαση του πολιτισμού της με αποτέλεσμα να είναι διαρκώς απογοητευμένος από τις επιδόσεις των συγχρόνων του που με τα συμφέροντά τους καταπατούσαν κάθε αρχή. Ουτοπιστής ίσως, αλλά ασφαλώς όχι ξενόφοβος και εθνικιστής. Σε μια τέτοια προοπτική, της ειρήνης, δεν θα τον πείραζε καθόλου να ξεχαστεί η Ελλάδα ως χώρα, κάτι που δήλωσε στο ημερολόγιό του. Αγάπησε τους ανθρώπους που έβλεπαν τα πράγματα αγνά, έξω από συμφέροντα οικονομικά ή άλλα. Πάνω απ' όλα αγάπησε το τοπίο της χώρας μας που σήμερα έχουμε καταστρέψει με τις μεζονέτες και την δήθεν ανάπτυξη των κοντόφθαλμων συμφερόντων μας της καταστροφής της γης που επιφέρει το real estate.
Τι θα σκεφτόταν άραγε σήμερα;
Ως ανηψιός του, έχοντας και το παράδειγμα του παππού μου Φίλιππου που συνέχισε το έργο του, ξέρω οτι θα έφριττε και θα αγωνιζόταν με κάθε τρόπο να περισώσει ότι μπορεί, ακριβώς όπως ο παππούς μου στο τέλος της ζωής του αγωνίστηκε να σώσει δύο μεγάλες βελανιδιές από την διαπλάτυνση της Λ.Κηφισσίας που στέκουν ακόμη σήμερα.
Πράσινο λοιπόν. Πιστεύω, ότι όντας Πράσινος δικαιούμαι να λέω ότι ακολουθώ την πολιτική του στο σήμερα, την πολιτική του σεβασμού στην διαφορετικότητα, την πολιτική εξόδου από τα κοντόφθαλμα συμφέροντα ολίγων, την πολιτική σεβασμόυ στα μεγέθη της φύσης.