Εχθές , Πέμπτη 4 Μαρτίου, ακούσαμε τον αρχηγό της Αξιωματικής αντιπολίτευσης, Γιώργο Παπανδρέου να παρουσιάζει το πρόγραμμα της Πράσινης Ανάπτυξης το οποίο αναφέρει τόσο καιρό χωρίς να το έχει αναλύσει και μπει σε λεπτομέρειες.
Γιά μας, που μιλάμε εδώ και δεκαετίες ολόκληρες για την οικολογική κρίση και την ανάγκη στροφής προς μια πράσινη λύση, η συγκεκριμένη εξαγγελία μας αφήνει ανάμεικτες σκέψεις, συναισθήματα και εντυπώσεις.
Από την μιά είναι μια νίκη του οικολογικού κινήματος, το γεγονός ότι έστω και τώρα, ενώ χτυπάει δυνατά ο συναγερμός της οικονομικής κρίσης, την τελευταία αυτή στιγμή, όλα τα κόμματα τείνουν να "πρασινισουν" στα λόγια, τις υποσχέσεις τους και τρέχουν να συμπεριλάβουν κάτι "πράσινο" στα προγράμματά τους.
Είμαι μια νίκη, γιατί αποδεικνύονται αληθινές οι προβλέψεις μας, οι φόβοι μας και οι προτάσεις μας και αποδεικνύεται αυτό που ξέραμε τόσα χρόνια και θεωρούσαμε αυτονόητο, ότι η στροφή στην οικολογία είναι μονόδρομος για την επιβίωσή μας ως χώρα, ως ήπειρος και ως πλανήτης.
Από την άλλη, δεν κατανοούμε γιατί χρειάστηκε να περάσουν τόσα χρόνια, να θεωρηθούμε σχεδόν τρελοί και περιθωριακοί και τώρα αίφνης, όλοι και όλα μας λένε ότι είχαμε δίκιο. Μα δεν μπορούσαν να το καταλάβουν από την αρχή οι πολιτικοί μας;
Νοιώθουμε θλίψη λοιπόν για τον χρόνο που χάθηκε εξ αιτίας τους και για όλα αυτά που χάθηκαν από το περιβάλλον μας επί τόσα χρόνια, δάση, πλατείες με δέντρα, ακτές και τοπία και για την απίστευτη υποβάθμιση της ποιότητας ζωής μας που συντελέστηκε μέχρι να αφυπνιστεί επιτέλους ο πολιτικός διάλογος και να αρχίσει να μιλάει για σωστό χειρισμό του περιβάλλοντος και των κοινών μας πόρων.
Το πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ θα το κρίνουμε σύντομα ως προς τις λεπτομέρειές του, θα μπούμε σε θετικό διάλογο με όλα τα κόμματα προκειμένου να συν-διαμορφώσουμε καλύτερες προτάσεις κι αντιπροτάσεις που θα λύσουν με ριζικό τρόπο τα οικολογικά προβλήματα που συνδέονται με τα κοινωνικά, με την ισότητα, τη δικαιοσύνη, τη παιδεία και τον πολιτισμό και τα ανθρώπινα δικαιώματα, τα προβλήματα ασφάλειας αλλά και τη διεθνή πολιτική και συνεργασία. Αν μάλιστα μπορέσουμε να παίξουμε αυτόν τον ρόλο από μέσα από την βουλή, θα τα καταφέρουμε ακόμα καλύτερα απ' ότι μέχρι σήμερα, που χάθηκε τόσος χρόνος αδίκως.
Όμως, άμεσα, δημιουργούνται κάποια σοβαρά ερωτήματα.
Αν το ΠΑΣΟΚ επιθυμεί να μας πείσει για την σοβαρότητα της πράσινης μεταμέλειας του γιατί πρέπει να περιμένει τις επόμενες εκλογές και να μην αρχίσει από τώρα να εφαρμόζει αυτά που λέει;
Γιατί λοιπόν δεν ανακαλεί άμεσα την υποστήριξή του
Σε υπερμεγέθη τουριστικά σχέδια με γήπεδα γκόλφ-οι επενδύσεις τύπου Κάβο Σίδερο και ΠΟΤΑ Μεσσηνίας (οι οποίες εντάσσονται σε ένα πολύ συγκεκριμένο και αποκρουστικό μοντέλο τουριστικής ανάπτυξης),
Σε αυτοκινητόδρομους στον Υμηττό και την γενική υποστήριξη της αυτοκίνησης;
Στην εκτροπή του Αχελώου και τα μεγάλα φράγματα;
Στην καύση και δεματοποίηση απορριμμάτων,
Στην άρνηση των ήπιων μορφών ενέργειας
Τα προσκόμματα στη δημιουργία Φορέων Διαχείρισης για τις περιοχές NATURA 2000
Στο επίδομα θέρμανσης αντί επιδόματος μόνωσης, που αυξάνει την εξάρτησή μας από τα ρυπογόνα ορυκτά καύσιμα, αυξάνει το εξωτερικό χρέος, σε ένα φαύλο κύκλο απώλειας πόρων και εισοδήματος..
Στην υποθαλάσσια αρτηρία της Θεσσαλονίκης και στον νέο αεροδιάδρομο αλλά και σε τόσα άλλα διόλου πράσινα έργα;
Γιατί μας υπόσχεται όλες αυτές τις συγκλονιστικές οικολογικές αλλαγές μόνο μετεκλογικά ενώ μπορεί από τώρα να αναθεωρήσει όλες αυτές τις πολιτικές, αίροντας απλά την υποστήριξη εκεί που τώρα συμφωνεί με την ΝΔ; Μήπως αποτελεί ήδη ένα δείγμα ότι γυρεύει το ΠΑΣΟΚ μια πράσινη επικάλυψη για μια πολιτική που στην ουσία δεν θα αλλάξει κανένα από τα συμφέροντα εύκολου πλουτισμού που τώρα επικρατούν σε βάρος του κοινού μας μέλλοντος;
Δυστυχώς παρά την όψιμη μεταστροφή του ΠΑΣΟΚ προς την πράσινη οικονομία και την επίθεση φιλίας προς τους Οικολόγους Πράσινους στελεχών του όπως ο Ε. Βενιζέλος, Γ. Μαγκριώτης και Ε. Καϊλή, υπάρχει ακόμη μεγάλη απόσταση για να καλυφθεί εάν το συγκεκριμένο κόμμα ενδιαφέρεται πράγματι για ζητήματα οικολογίας και περιβάλλοντος.
Συνυπεύθυνο με τη ΝΔ για τις χειρότερες όψεις του δικομματισμού της μεταπολίτευσης και για αποκρουστικά φαινόμενα κρατισμού και διαφθοράς, θα πρέπει να κάνει πολλά περισσότερα για να κερδίσει και πάλι την εμπιστοσύνη των πολιτών στα όσα λέει και υπόσχεται, μεταξύ άλλων και στα συγκεκριμένα ζητήματα. Η περίοδος Λαλιώτη, αλλά και οι ανεπαρκέστατες πρωτοβουλίες της κυρίας Παπανδρέου όταν ήταν επικεφαλής του ΥΠΕΧΩΔΕ έχουν αφήσει αλγεινές εντυπώσεις, που δύσκολα ανατρέπονται. Αλλά και οι διασυνδέσεις με ισχυρά κατασκευαστικά συμφέροντα, η ισχυρή συγκεντρωτική και κρατιστική νοοτροπία, η αδυναμία διάκρισης της «πράσινης οικονομίας» από έναν επίφοβο «πράσινο καπιταλισμό», η διστακτικότητα να προχωρήσει αυτό το κόμμα σε ριζοσπαστικές και φιλολαϊκές (αλλά όχι λαϊκιστικές) πολιτικές που στη σημερινή κατάσταση κρίσης της κοινωνίας και του περιβάλλοντος θεωρούμε απαραίτητες, μας κάνει εξαιρετικά επιφυλακτικούς.
Η κοινωνία πλέον δεν εμπιστεύεται τα κόμματα γιατί άλλα έλεγαν και άλλα κάνουν. Και φυσικά δεν έχουν απολογηθεί ή κάνει την αυτοκριτική τους για τα λάθη που μας οδήγησαν στη σημερινή κρίση
Οι θέσεις του ΠΑΣΟΚ δυστυχώς δεν είναι αποτέλεσμα ενός πραγματικού διαλόγου που δείχνει ωρίμανση. Είναι μια καλή έκθεση ιδεών και ωραίες ευχές, μάλλον προϊόν καλής και μελετημένης επικοινωνιακής πολιτικής.
Ακόμη αναμένεται η κάθαρση που θα αποκαλύψει τα διεφθαρμένα στελέχη του της προηγούμενης περιόδου (που πήγαν τα χρήματα από τα μαύρα ταμεία της Siemens, για παράδειγμα).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου