Πράσινη μονοκαλλιέργεια;

Ετοιμάζεται εντός ολίγου η άλωση όλων σχεδόν των Ελληνικών ορεινών με τόνους τσιμέντου, χιλιόμετρα φαρδιών δρόμων να περάσουν νταλίκες, αποψιλώσεις, διάβρωση,  καλώδια και πυλώνες υψηλής τάσης και θανάτους απειλούμενων ειδών πουλιών για να έρθουν οι ανεμογεννήτριες. Έστω κι αν αποκαλείται «πράσινη ανάπτυξη», έργο κοινής ωφελείας , απαραίτητο για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής, είναι άραγε ένα οικολογικό εγχείρημα ή μια νέα εκβιομηχάνιση των φυσικών μας περιοχών, από την οποία θα ωφεληθούν κυρίως πολυεθνικές;

Η σημερινή παρουσίαση της Ελληνικής Ορνιθολογικής Εταρείας, Κλιματική αλλαγή και βιοποικιλότητα, πολύ εμπεριστατωμένα απέδειξε τους τεράστιους κινδύνους που αυτό εγκυμονεί για την βιοποικιλότητα.  

Πιστεύω πως οικολογία δεν σημαίνει πως μπορείς να ιεραρχήσεις τους στόχους και να κυνηγήσεις τον πρώτο, αυτόν που νομίζεις σημαντικότερο, εν τω προκειμένω την κλιματική αλλαγή,  αγνοώντας και βάζοντας σε δεύτερη μοίρα όλα τα υπόλοιπα. Αντιθέτως, το μάθημα της οικολογίας είναι πως όλα συνδέονται. Τα μικρά, αυτά που συνήθως αγνοούνται, αυτά που δεν μας αρέσει να βλέπουμε και να συνυπολογίζουμε είναι και αυτά που με τον χρόνο αποκτούν και την μεγαλύτερη σημασία, αυτά που προξενούν μακροπρόθεσμα τα μεγαλύτερα προβλήματα. Ο,τι σήμερα παραβλέπουμε είναι και αυτό που αύριο θα μας ταλαιπωρεί.          

Και στο ζήτημα των ανεμογεννητριών, έτσι όπως προωθείται, είναι πολλά τα μικρά που βάζουμε σε δεύτερη μοίρα: την άγρια ζωή, το τοπίο, τη διάβρωση, την αποψίλωση, τα τσιμέντα, τους δρόμους, τα καλώδια παντού.      

Πάνω απ’ όλα, αν πρέπει να πάρουμε κάποιο μάθημα από την οικολογία είναι πως οι μονοκαλλιέργειες, οι μονόπλευρες λύσεις, οι λύσεις που αγνοούν το σύνολο των παραγόντων, εγκυμονούν τεράστιους κινδύνους αστάθειας.

Ακριβώς όπως μάθαμε πως ένα οικοσύστημα είναι τόσο σταθερό όσο μεγαλύτερη είναι και η ποικιλία ειδών που ζουν σ αυτό, με τον ίδιο τρόπο και οι λύσεις μας πρέπει να είναι πολύπλευρες, προσαρμοσμένες και προσαρμόσιμες, αλλά και ποικίλες ώστε η μια να στηρίζει και να υποβοηθά την άλλη. Η μία λύση πρέπει να αντισταθμίζει πιθανές αστοχίες, ελαττώματα της άλλης.

Η σχεδόν μονοκαλλιέργεια των αιολικών που προωθείται δεν μπορεί εξ ορισμού λοιπόν να είναι οικολογική. Μπορεί να την πούμε αναπτυξιακή, αλλά δεν έχει τίποτε το πράσινο.

Ως οικολόγοι οφείλουμε να τα ζητάμε όλα, και μάλιστα ταυτόχρονα. Μισές λύσεις, μονόπλευρες απλώς δεν είναι λύσεις: στο μέλλον θα προκαλέσουν όσα προβλήματα πάνε να λύσουν.

Ως μη πράσινες λοιπόν δεν είναι ούτε «αειφόρες» ούτε και «βιώσιμες»

Το τι χρειάζεται είναι γνωστό: ίση προσοχή στην εξοικονόμηση, σε άλλες μορφές ΑΠΕ, στην έρευνα, στην καινοτομία, λύσεις προσαρμοσμένες στις άλλες ιδιαιτερότητες της Ελλάδας, που δεν βλάπτουν άλλες μορφές της οικονομίας μας. 

Ζητάμε ποικιλία λύσεων και οχι πανάκιες που δεν υπάρχουν εξ ορισμού.       

Στο κάτω- κάτω, ας ξεκινήσουμε από τις αστικές περιοχές και τα κτήρια, την μείωση της υπερκατανάλωσης και τα φωτοβολταϊκά στις στέγες μας. Ας μην ανοίξουμε όλα τα βουνά μας πριν ξέρουμε πόσο ρεύμα πραγματικά χρειαζόμαστε.