Φεουδαρχία, καπιταλισμός, αριστερά και πράσινη πολιτεία

Ας χρησιμοποιούμε Ελληνικούς όρους όσο μπορούμε, γιατί μέσα από τις λέξεις που καταλαβαίνουμε από τις ρίζες τους βγαίνουν και τα νοήματα. Κεφάλαιο είναι η συσσώρευση πλούτου μέσα από την υπεραξία απ' την εργασία εργαζομένων, δούλων ή οποιωνδήποτε άλλων που με κάποια συμφωνία ή δια της βίας παράγουν κάτι για λογαριασμό κάποιου άλλου και αμείβονται ή όχι.

Κεφαλαιοκρατία είναι το καθεστώς όπου ο συσσωρεύων έχει το δικαίωμα να κάνει οτιδήποτε θέλει με το κεφάλαιο που συσσωρεύει, έχει με δυο λόγια την εξουσία και αυτοί που παράγουν τον πλούτο εργαζόμενοι, δεν έχουν λόγο πάνω στο τι θα γίνουν τα συσσωρευμένα πλούτη.
Επιπλέον ο συσσωρεύων μπορεί να εκμεταλευτεί το προιόν της υπεραξίας κερδοσκοπώντας και με διάφορους άλλους τρόπους, όπως πχ. η τοκογλυφία.

Ως συνέπεια, η κεφαλαιοκρατία δεν διαφέρει από την φεουδαρχία παρά μόνο στις μεθόδους και τις επιμέρους συμφωνίες μεταξύ εργαζομένων και κεφαλαιούχων. Η κεφαλαιοκρατία είναι ίσως λιγότερο κακή γιατί τουλάχιστον αμείβονται κάπως οι εργαζόμενοι και έχουν κάποια βασικά δικαιώματα.

Εμείς, οι πράσινοι, δεν είμαστε αντίθετοι με την συσσώρευση πλούτου ιδιωτικώς ή από το κράτος, παρότι θέτουμε επί μέρους ποιοτικές διαφοροποιήσεις στο τι πως και από ποιόν πρέπει να παράγεται το κάθε προϊόν και γιατί, είμαστε όμως αντίθετοι με την απόλυτη εξουσία επί του συσσωρευόμενου πλούτου και επιθυμούμε την συμμετοχή των πολιτών στην διαχείρισή του για το κοινό όφελος, λαμβάνοντας υπ' όψιν ότι το κοινό καλό όλων εξαρτάται πάνω απ' όλα από την υγεία του πιο σημαντικού κοινού μας αγαθού, του περιβάλλοντος.

Με δυο λόγια, οι συσσωρεύοντες κεφαλαιούχοι δεν θα έχουν, στην πράσινη πολιτεία τον έλεγχο του πλούτου που συσσωρεύουν, θα διαχειρίζονται ένα δίκαιο μερίδιό του μόνον, όσο κρίνουν ορθό οι πολίτες μέσω των αμεσοδημοκρατικών τους θεσμών.

Επί τούτου υπάρχουν διάφοροι τρόποι προτεινόμενου ελέγχου, ώστε εν τέλει, το κεφάλαιο να εξυπηρετεί τους πολίτες και όχι αυτοί αυτό και μέσω αυτού τους ολίγους κεφαλαιούχους.

Στην ουσία πρόκειται για ανατροπή της κεφαλαιοκρατίας, εφόσον οι πολίτες θα κρατούν το χαλινάρι και θα καβαλούν το άλογο του κεφαλαίου.

Το άλογο θα τρέχει, όμως όχι άγριο όπως σήμερα κι όπου θέλει.

Η διαφορά μας -- πολύ βασική-- με την αριστερά είναι ότι δεν πιστεύουμε στην επανάσταση και την κάθετη ανατροπή, αλλά θέλουμε να φτάσουμε στην δικαιότερη κατανομή του πλούτου και την ορθή διαχείρισή του μέσα από αμεσο-δημοκρατικές διαδικασίες που διαρκώς θα ρυθμίζουν και θα μικρο-ρυθμίζουν, σε κάθε επίπεδο και φάση, την χρήση και αναδιανομή του κεφαλαίου και θα αναπροσαρμόζονται ανάλογα με τις συνθήκες ιδίως τις οικολογικές, θεωρώντας ότι από την οικολογική υγεία εξαρτάται και η επιβίωσή μας ως είδος.

Με δυο λόγια θέλουμε περισσότερη δημοκρατία και αυτό είναι το κλειδί της ισότητας και όχι η πάλη των τάξεων όπως λέει η αριστερά.

Στην δημοκρατία μας, την πράσινη πολιτεία, δεν υφίσταται λόγος πάλης τάξεων, αλλά απλά συνεργασίας πολιτών ανάλογα με τους ρόλους που έχει αναλάβει κάθε πολίτης μέσα στην κοινωνία.

Δεν υφίσταται λοιπόν λόγος ύπαρξης ταξικών διαφορών, αλλά διαφορετικών συμπληρωματικών ρόλων μέσα στην κοινωνία που ρυθμίζονται αμεσοδημοκρατικά.

Επομένως όσο κι αν ο απώτερος στόχος μας εξωτερικά μοιάζει με της αριστεράς τόσο η δομική φιλοσοφία μας όσο και η μεθοδολογία μας είναι διαφορετικές και καθιστούν κάθε ομοιότητα στις προτάσεις μας συμπτωματική.

Thoughts on December riots in Greece to present continuing social impasse

“Flowers to the police” message of the young Greek generation in response to the killing of an adolescent may be the way out of the crisis.

The events which followed the shooting of young Alexis in Athens by the police , surpass the issue of the police or their training, surpass the issue of the ministry, the issue of the younger generation, Exarcheia square or any other particular issue. No answer can be given, even if the Minister resigns, even if the Government steps down, as everybody deep inside knows that with the current system of values those who will succeed in office will be similar to those falling now under the pressure. It cannot be evaluated as a revolt with terms known from previous similar events in Greece.
We are facing a volcano like outbreak which flames out the impasse of Greek society due to political, cultural and environmental degradation. On one hand there is corruption and thirst for quick profit at any cost, on the other deep inequality, but round the corner we can see xenophobia and prejudice hand in hand with a black labor market based on immigration.
Citizens have reached an existential despair where everything is to blame but no one acts for the better or if he does, this seems futile within the circle of violence all around.
This is the result of chronic problems offered no solution other than let to slowly boil under the lid. A defective educational system, everyday aggressive behavior, lack of respect for the environment, for the country's beauty, indifference, lack of good role models in particular among politicians, mass tourism with frequent violent outbreaks, chaotic bureaucracy, public services against citizens, no long term visions, the orthodox church and its scandals, lack of respect to basic security needs, a really long list of reasons to poison everyday life, to which nobody really knows how to react.
As a result, lacking a better means of expressing their anger, young people have become violent believing that they are defending themselves. This traps the whole society in a vicious circle and the country seems impossible to control, as similarly wrong decisions are taken by the other side, ending to enhance violence rather than appeasing it.
As a wide problem it requires a wide solution.
Changes and reforms in all levels, yes, but foremost they should be also internal.
A new “civilization” is needed in Greece, a deep change of mentality. Everybody should reach an agreement with each other and himself to give more importance to common interests , common spaces, common tradition, common environment.
I don't want to sound ethical, but survival now dictates change in behavior. It should be understood that promoting ones own interest, within this current system in the end is not for the benefit of anybody.
The best message during the riots was given by the children who offered flowers to the police, the same day that their friend lay dead from their bullets. But this message was overwhelmingly overshadowed by images of violence, tear gas, molotov cocktail bombs and emerging new terrorist groups and a general disrespect for rule of law.
Only two days before, two unknown immigrants were beaten to death and thrown on a road side. No responsible was ever found. This event is of course not an isolated case. Immigrants too are trapped in Greece in a vicious circle of exploitation, bribery and periodical imprisonment under terrible conditions.
But how can this circle of violence end if we all are a bit guilty, when even our house has been built with black labor? Change needed seems too much to do and a lot of it is global too, but a lot is local.
The very recent decision of the mayor of Athens to destroy a park in order to create a private underground parking lot also turned into a violent conflict between the police and citizens. Similarly, the marches of protesting farmers turned also violent.

There is only one answer. A new Greek “democratic civilization” based on respect to each other, and respect for common interests, which is lacking in Greece. Politicians, who are seen as “ those above” should offer a positive role model, to begin overcoming the lack of mutual trust between them and citizens. Politicians should inspire and not rule by force, they should not be seen any longer as pursuing their own personal interests or the interests of private profit for companies but sincerely caring for the common values.

On the other hand, we need more protesters who understand that shaming their “enemy” with a symbolic act and a positive attitude is more effective than becoming same as them. We therefore need a better protesting culture, aimed to shame now shameless politicians, who obstinately refuse to take any real responsibility and can use violent outbreaks as an excuse to act even more violently.

Δέκα σημεία της πράσινης πρότασης για την οικονομία

1. Θέλουμε την οικονομία να βελτιώνει τις συνθήκες ζωής για όλους, να στηρίζει την κοινωνική συνοχή και να εξυπηρετεί τους πολίτες,.
2. Την θέλουμε καινοτόμα, δημιουργική, όπου θα έχει κεντρικό ρόλο η επένδυση σε βιωσιμότητα και πράσινη τεχνολογία αρνιόμαστε όμως την "κοινωνία του ρίσκου" όπου η καινοτομία γίνεται αυτοσκοπός, αδιαφορώντας για κινδύνους και επιπτώσεις στο περιβάλλον.
3. Την θέλουμε ευπροσάρμοστη ώστε να δημιουργεί πολλές νέες ευκαιρίες ιδιαίτερα στην αγορά εργασίας,. Το πρασίνισμα της οικονομίας και η οικονομική αποτελεσματικότητα κάθε άλλο παρά αντίφαση αποτελούν.
4. Θέλουμε υπεύθυνο, βιώσιμο τρόπο παραγωγής και υπεύθυνους καταναλωτές. θέλουμε ενίσχυση του δίκαιου εμπορίου & των μικρών και μεσαίων καθώς και κοινωνικών επιχειρήσεων σε συνθήκες πραγματικής συνεργασίας και πραγματικού συναγωνισμού.
5. Θέλουμε την οικονομία αποκεντρωμένη, με βάση την τοπική και περιφερειακή κλίμακα. Πρέπει να αναπτυχθούν διεθνείς θεσμοί ελέγχου της ανεξέλεγκτης σήμερα αγοράς σε παγκόσμιο επίπεδο. Η πράσινη οικονομία είναι η οικονομία της ποικιλομορφίας. Διαφορετικές λύσεις είναι κατάλληλες στις διαφορετικές περιστάσεις.
6. Ο δημόσιος τομέας, απεξαρτημένος από τον κομματικό έλεγχο, τις πελατειακές σχέσεις και τη διαφθορά, είναι ο καλύτερος τρόπος να παραχθούν τα δημόσια αγαθά όπως το σύστημα δικαιοσύνης, η εσωτερική και εξωτερική ασφάλεια, η διοίκηση, η κοινωνική πρόνοια,, δημόσια παιδεία και υγεία. Στο βαθμό που είναι δυνατόν προτείνουμε την αποκέντρωση του δημοσίου τομέα. Θεωρούμε την εξυγίανση και την ανεξαρτησία της δημόσιας διοίκησης πρωταρχικής σημασίας για την εφαρμογή οποιασδήποτε οικονομικής πολιτικής.
7. Ο ιδιωτικός τομέας πρέπει να χρησιμεύσει ως μια ώθηση για την πράσινη και κοινωνική καινοτομία, αφού ρυθμίζεται σωστά από υγιείς, δημοκρατικές και διαφανείς μορφές εξουσίας και κοινωνικού ελέγχου που θα θέτουν τα εκάστοτε απαραίτητα πλαίσια και κανόνες για την ιδιωτική δράση.
8. Υποστηρίζουμε τον κοινωνικό, μη κερδοσκοπικό τομέα της οικονομίας. Ο τομέας αυτός συμπεριλαμβάνει τις ΜΚΟ, συλλόγους, συνεταιρισμούς, κοινωνικές επιχειρήσεις και άλλα, και συνδυάζει οικονομικές δραστηριότητες με πρωτοβουλίες για κοινωνικούς και περιβαλλοντικούς στόχους.
9. Θέλουμε να αλλάξουμε την έννοια της ανάπτυξης ώστε να συμπεριλάβει την εξοικονόμηση και προστασία των φυσικών πόρων, τη διατήρηση των υπηρεσιών της φύσης, η διατήρηση της βιοποικιλότητας, τις πολιτιστικές, πολιτικές, καλλιτεχνικές, εκπαιδευτικές και επιστημονικές δραστηριότητες, την οικογενειακή φροντίδα, τον ανιδιοτελή εθελοντισμό και όλα όσα συμβάλλουν αποφασιστικά στον κοινό πλούτο και στη ποιότητα ζωής.
10. Προτείνουμε τη μείωση των φόρων στην εργασία, ελαχιστοποίηση εκείνων των έμμεσων φόρων που πλήττουν όλα τα εισοδήματα χωρίς να επιτυγχάνουν κοινωνικούς ή περιβαλλοντικούς στόχους. Αύξηση των άμεσων φόρων με προοδευτική επιβάρυνση των μεγάλων περιουσιών, εισοδημάτων, κληρονομιών και υπεραξιών που οφείλονται σε πλασματικές αποδόσεις μια εικονικής οικονομίας. Αύξηση των περιβαλλοντικών φόρων σε ανταποδοτική βάση. Μόνον η σταδιακή ενσωμάτωση του πραγματικού περιβαλλοντικού κόστους στις τιμές της αγοράς θα επιτρέψει την επιτυχή αντιμετώπιση της περιβαλλοντικής πρόκλησης.

γιατί θα αποτύχει το "οικολογικό" μπάλωμα του ΣΥΡΙΖΑ

Το ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί μάταια να "μπαλώσει" τον μαρξισμό με "πράσινο μπάλωμα" εφευρίσκοντας θεωρείες που δεν ευσταθούν.

Αδυνατούν στα θεωρητικά κείμενά τους να εξηγήσουν και να δεχτούν οτι τα περιβαλλοντικά προβλήματα είναι σύμφυτα των ορθών ή λανθασμένων επιλογών επιβίωσης και προσαρμογής του ανθρώπινου είδους στο περιβάλλον του, από τότε τουλάχιστον που έπαψε να είναι κυνηγός συλλέκτης και βασίστηκε στην κτηνοτροφία και την καλλιέργεια αυξάνοντας τον πληθυσμό του και δημιουργώντας--αργότερα-- πόλεις.

Αυτά συνέβησαν πολύ πριν έρθει ο καπιταλισμός στο προσκήνιο, ισχύουν ακόμη και στις πολύ προτόγονες κοινωνίες που είχαν μια ποικιλία τρόπων διακυβέρνησης με περισσότερη η λιγότερη ισότητα, παράγων που δεν έπαιξε πάντα τον βασικό ρόλο για το αν άλλες πέτυχαν κι άλλες χάθηκαν εξ αιτίας περιβαλλοντικών προβλημάτων που δημιούργησαν ενώ η τύχη τους κρίθηκε από τις επιλογές τους μέσα στο εύθραυστο ή όχι περιβάλλον τους, ανάλογα με τις δυνατότητες καινοτομίας, προσαρμογής και έγκαιρης διάγνωσης του προβλήματος.

Παράδειγμα, δεν ήταν βιώσιμες όλες οι φυλές που προσπάθησαν να επικοίσουν την Αρκτική, αλλά μόνο όσες έκαναν τις σωστές επιλογές τόσο από άποψη ορθής τεχνικής χρήσης περιβαλλοντικών πόρων όσο και από άποψη βιωσιμότητας, μακροπρόθεσμης πρόβλεψης.

Επομένως, το οικολογικό πρόβλημα προς επίλυση είναι πολύ ευρύτερο από το πρόβλημα που δημιουργεί ο καπιταλισμός και στην πράσινη λύση-- που είναι οι ορθές επιλογές επιβίωσης του είδους μας σε συνδυασμό με την κοινωνική δικαιοσύνη-- εντάσσεται και η επίλυση των προβλημάτων που δημιουργει ο καπιταλισμός και όχι το ανάποδο.

Με δυό λόγια, η πράσινη πολιτική, όπως εκφράζεται από τους ΟΠ είναι αυτή που θα λύσει το πρόβλημα της κοινωνικής ανισότητας και της ορθής χρήσης του περιβάλλοντος ως κοινού αγαθού και όχι το αντίθετο, δηλαδί, οτι η ανατροπή του καπιταλισμού θα φέρει την λύση των περιβαλλοντικών προβλημάτων αυτονόητα, όπως θέλουν να πιστεύουν οι θεωρητικοί του ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτό, ακριβώς γιατί η θεωρία τους έχει αυτήν την τρύπα που μπαλώνουν με κάτι "πράσινο" για τον μαρξισμό ουσιαστικά και δομικά ξεκάρφωτο. Τα μπαλώματα δεν λειτουργούν γιατί πρέπει να ενταχθούν στην δομή της θεωρίας, σε αυτό αποτυχαίνει το ΣΥΡΙΖΑ, γιατί απλά αν ήθελε να τα εντάξει οργανικά την "πράσινη λύση" στην θεωρία του, θα έπρεπε να αλλλάξει και την δομή της θεωρίας του από τη ρίζα της . Βέβαια, αν το έκαναν αυτό, θα κατέληγαν απλά να συμφωνούν μαζί μας.

Ορθώς λοιπόν οι Πράσινοι θέλουν "χαλινάρι" στον καπιταλισμό και όχι επανάσταση για την ανατροπή του, και επιδιώκουν ρυθμίσεις τέτοιες που στο τέλος θα λύσουν και τα προβλήματα που δημιουργεί μέχρι που ο καπιταλισμός δεν θα μοιάζει καθόλου με το σημερινό σύστημα που μοιράζειπαγκοσμιοποιημένα πλέον την ανισότητα και την εκμετάλευση αλλά η οικονομία θα λειτουργεί προς όφελος τον πολιτών και την ποιότητας ζωής.

Η παλαιότερη και πιο βιώσιμη Δημοκρατία;

Οι κοινωνίες των Υψιπέδων της Νέας Γουινέας είναι από τις πιο βιώσιμες στην ιστορία του πλανήτη. Έχουν διατηρήσει τον ίδιο τρόπο ζωής εδώ και επτά χιλιάδες χρόνια. Πρωτόγονες μεν, αλλά εξαιρετικά εξελιγμένες στο ζήτημα της προσαρμογής στο περιβάλλον τους αλλά και της εισαγωγής καινοτομιών και εξεύρεσης λύσεων για αντιμετώπιση προβλημάτων.
Μεγάλοι πληθυσμοί, κατά περιοχές σχεδόν τόσο πυκνοί όσο στην Ολλανδία, χάρις σε ένα δικό τους σύστημα καλλιέργειας αλλά και παράλληλης διατήρησης του δάσους καταφέρνουν να ζουν χωρίς περιβαλλοντική υποβάθμιση, που θα έφερνε και το αναπόφευκτο τέλος των κοινωνιών τους και θάνατο από πείνα.
Σας μεταφράζω σήμερα ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο του Jared Diamond, Collapse, που μελετάει πως και με ποιες επιλογές, διάφορες κοινωνίες έχουν είτε αποτύχει είτε επιτύχει να υπερνικήσουν τα περιβαλλοντικά τους προβλήματα και τα προβλήματα βιωσιμότητας και να επιβιώσουν ή να καταρρεύσουν αντίστοιχα, καταλήγοντας βέβαια στο μεγάλο ερωτηματικό του σήμερα και αναλύοντας ψύχραιμα τόσο τα θετικά όσο και τα αρνητικά της σημερινής παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας.
..............................................................................................................................................................
"Παρουσίασα την καλλιέργεια δασών στα υψίπεδα της Νέας Γουινέας σαν ένα παράδειγμα συλλογικής επίλυσης περιβαλλοντικών προβλημάτων παρόλο που δεν υπάρχουν γραπτές μαρτυρίες από κει να μας πουν με ποιες διαδικασίες υιοθετήθηκαν οι τεχνικές. Όμως δεν μπορεί παρά να είναι συλλογικές επειδή οι κοινωνίες των υψιπέδων της Νέας Γουινέας είναι εξαιρετικά και ακραία δημοκρατικές στον τρόπο λήψης αποφάσεων. Μέχρι την άφιξη των Ολλανδών το 1930 δεν υπήρχε κάποια πολιτική ενοποίηση της περιοχής: μόνο χωριά που είτε ανταγωνίζονταν μεταξύ τους είτε συνενώνονταν σε προσωρινές συμμαχίες εναντίον άλλων χωριών.
Σε κάθε χωρίο αντί από ηγέτες κληρονομικούς ή αρχηγούς υπήρχαν απλώς άτομα που τους ονόμαζαν "οι μεγάλοι" που μόνο με την δύναμη της προσωπικότητας είχαν περισσότερη επιρροή από άλλους, αλλά ζούσαν στις ίδιες συνθήκες με τους υπόλοιπους, καλλιεργώντας τον κήπο τους. Για να πάρουν αποφάσεις – ακόμα και σήμερα-- κάθονταν όλοι μαζί και μιλούσαν, μιλούσαν, μιλούσαν.
Οι "μεγάλοι" δεν μπορούσαν να δώσουν διαταγές, μπορεί να έπειθαν τους άλλους να υιοθετήσουν τις προτάσεις τους, μπορεί και όχι. Για όσους έρχονται απ' έξω σήμερα, που περιλαμβάνει όχι μόνο άτομα σαν κι εμένα, αλλά και τους ίδιους τους εκπρόσωπους του κράτους της Νέας Γουινέας, αυτή η διαδικασία τους φέρνει σε αμηχανία γιατί δεν μπορείς να πας σε κάποιον διορισμένο αρχηγό να λάβεις μια γρήγορη απάντηση για αυτό που θες. Πρέπει να έχεις την υπομονή να περιμένεις να συζητήσουν για ώρες ή και μέρες, όπου κάθε μέλος του χωριού έχει την δικιά του γνώμη να προσφέρει."

Με τον ίδιο τρόπο, εμείς οι ΟΠ, θέλουμε έναν δημόσιο διάλογο, που να περιλαμβάνει όλους τους κατοίκους του μεγάλου χωριού Ελλάδα. Δεν λέω πλέον "πολίτες" γιατί υπάρχουν τόσοι κάτοικοι που δεν έχουν σήμερα τα δικαιώματα πολίτη.

Για τον Ίωνα Δραγούμη

Βρίσκω απολύτως απαράδεκτη τη χρήση του ονόματος του Ίωνα Δραγούμη που έχει γίνει από κόμματα, κύκλους και και ομάδες που εκπροσωπούν την ξενοφοβία τον εθνικισμό και τον ρατσισμό, όπως το ΛΑΟΣ.
Δεν μπορείς να μεταφέρεις τι συνέβη σε μια εποχή εντελώς διαφορετική από την σημερινή χωρίς να δεις ότι τα πράγματα από τότε έχουν αλλάξει ριζικά. Ακόμη και έννοιες λέξεων έχουν αλλάξει και δεν σημαίνουν πιά τα ίδια.
Ο Ιων Δραγούμης ήταν ένα ανοιχτό μυαλό, ένας ανθρωπος που έψαχνε και αμφισβητούσε τον εαυτό του διαρκώς, αναπροσαρμοζόταν στα δεδομμένα και έβλεπε μπροστά. Εκτελέστηκε πολύ νέος, δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει την πορεία του στην σκέψη και την πολιτική, δεν προλάβαμε να δούμε τι ρόλο θα είχε παίξει σε τόσα σημαντικά που ακολούθησαν, όπως η Μικρασιατική Καταστροφή. Προφανώς κάποιοι τον ήθελαν οπωσδήποτε έξω από τον χάρτη που σχεδίαζαν. Διορατικός, έκανε κριτική στην εποχή του σε όλους, βλέποντας ότι προωθείται ένα είδος πολιτικής που στηριζόταν όλο και περισσότερο στην διόγκωση του κράτους των δημοσίων υπαλλήλων και στην εκλογική πελατεία των διορισμών--κάτι που ξερουμε πλέον πόσο άσχημα κατέληξε στο σήμερα. Παρότι αγωνίστηκε για την ανεξαρτησία της Ελλάδας, έβλεπε την ανάγκη δημιουργίας συνομοσπονδιών κρατών με στόχο να ξεπεραστούν οι εθνικισμοί και να επικρατήσει η παγκόσμια ειρήνη. Δεν έβλεπε την κυριαρχία της Ελλάδας μέσα απο κάποια επιβολή αλλά μέσα από την αντανάκλαση του πολιτισμού της με αποτέλεσμα να είναι διαρκώς απογοητευμένος από τις επιδόσεις των συγχρόνων του που με τα συμφέροντά τους καταπατούσαν κάθε αρχή. Ουτοπιστής ίσως, αλλά ασφαλώς όχι ξενόφοβος και εθνικιστής. Σε μια τέτοια προοπτική, της ειρήνης, δεν θα τον πείραζε καθόλου να ξεχαστεί η Ελλάδα ως χώρα, κάτι που δήλωσε στο ημερολόγιό του. Αγάπησε τους ανθρώπους που έβλεπαν τα πράγματα αγνά, έξω από συμφέροντα οικονομικά ή άλλα. Πάνω απ' όλα αγάπησε το τοπίο της χώρας μας που σήμερα έχουμε καταστρέψει με τις μεζονέτες και την δήθεν ανάπτυξη των κοντόφθαλμων συμφερόντων μας της καταστροφής της γης που επιφέρει το real estate.
Τι θα σκεφτόταν άραγε σήμερα;
Ως ανηψιός του, έχοντας και το παράδειγμα του παππού μου Φίλιππου που συνέχισε το έργο του, ξέρω οτι θα έφριττε και θα αγωνιζόταν με κάθε τρόπο να περισώσει ότι μπορεί, ακριβώς όπως ο παππούς μου στο τέλος της ζωής του αγωνίστηκε να σώσει δύο μεγάλες βελανιδιές από την διαπλάτυνση της Λ.Κηφισσίας που στέκουν ακόμη σήμερα.
Πράσινο λοιπόν. Πιστεύω, ότι όντας Πράσινος δικαιούμαι να λέω ότι ακολουθώ την πολιτική του στο σήμερα, την πολιτική του σεβασμού στην διαφορετικότητα, την πολιτική εξόδου από τα κοντόφθαλμα συμφέροντα ολίγων, την πολιτική σεβασμόυ στα μεγέθη της φύσης.