Οι ξυπόλυτοι στ΄ αγκάθια

Share |
Φαίνεται πως εν τέλει, παρόλο που πάντα ( ναι, πάντα) το μετανιώνουμε, δεν ψηφίζουμε ιδέες, συλλογικότητες και πράξεις αλλά πρόσωπα. Γι αυτό και το "σύστημα" έρχεται σε αμηχανία ενώπιον ενός μη αρχηγικού κόμματος. Ως σύστημα εννοώ εδώ οτιδήποτε έθιμα & συνήθειες ακολουθούμε χωρίς να θέτουμε σε αμφισβήτηση, χωρίς να εξετάσουμε αν εμπεριέχουν αντιφάσεις ή είναι δίκαιες, σωστές και ωφέλιμες για μας. Ο τρόπος που έχουμε προγραμματιστεί να επικοινωνούμε απλώς απαιτεί επιτακτικά πρόσωπα κι εμείς δεν αναλογιζόμαστε το γιατί. Χωρίς αυτά, όσο καλές κι αν είναι οι ιδέες και τα προγράμματα είναι καταδικασμένα μέχρι να βρουν τα πρόσωπά τους και μάλιστα τα "αρχηγικά", τους "επικεφαλείς" τους, όχι απλά εκφραστές. Το κυνήγι των αρχηγών βέβαια συνεπάγεται πολλά παρατράγουδα και παρεκτροπές που όλοι τα βλέπουμε, αλλά στην ίδια παγίδα πέφτουμε πάντα. Το βλέπουμε και τώρα, γι άλλη μια φορά στις αυτοδιοικητικές εκλογές όπου πληροφορούμαστε πολύ περισσότερα για τους "επικεφαλείς" υποψήφιους και τις κόντρες τους, εσωκομματικές ή όχι, παρά για τις ιδέες τους, τις διαφορές τους και το πρόγραμμά τους. 

Ομως και στην κορυφή της χώρας, η ίδια λογική μάλλον επικρατεί. Παρόλο που από το 86, με την αλλαγή του Συντάγματος του αφαιρέθηκε κάθε αποφασιστική αρμοδιότητα, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας εκπροσωπεί ως πρόσωπο, έστω συμβολικά ακόμη και σήμερα το στερεό έδαφος στο οποίο πατάμε. Όμως η προεδρία επιλέγει να είναι πρόεδρος μόνο για το 97% των Ελλήνων. Το υπόλοιπο 3% (περίπου) ψηφίζει ένα κόμμα χωρίς αρχηγό. Όταν το 2006 το κόμμα του ΛΑΟΣ ήταν μόνον στην Ευρωβουλή, εδέχθη ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να δει τον αρχηγό του κόμματος κύριο Καρατζαφέρη κι ας μην ήταν ακόμη στην Ελληνική. Σήμερα, που στο ίδιο επίπεδο κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης βρίσκονται οι Οικολόγοι Πράσινοι, οι παρακλήσεις της συλλογικής γραμματείας τους (που αλλάζει και κάθε χρόνο) να τους δεχτεί ως φορέα, έχουν καταστεί επιμόνως άκαρπες. Προφανώς ή έλλειψη αρχηγού αποπροσανατολίζει τη γραμματεία του προέδρου και καθιστά τις ιδέες που εκπροσωπούνται από μια συλλογικότητα από "εθιμοτυπικά" αχώνευτες μέχρι ακατανόητες επικοινωνιακά. Άλλη γλώσσα μιλάνει αυτοί οι ξυπόλυτοι στ' αγκάθια της επικοινωνίας και της πολιτικής από αυτήν που ομιλείται μέχρι τώρα. Πως το κατ εξοχήν πρόσωπο θα συναντήσει μια έννοια;

Ίσως μάλιστα, η έλλειψη αρχηγού να είναι και αυτή που αποπροσανατολίζει τόσον καιρό τα ΜΜΕ και μοιράζουν τόσο άνισα τον τηλεοπτικό τους χρόνο ανάμεσα στα κόμματα. Άλλωστε, μια συλλογικότητα ή μια ιδέα δεν είναι και εύκολο αντικείμενο κουτσομπολιού όσο ένας αρχηγός με τους επιτελείς του, ούτε και τόσο πετυχημένος δημιουργός ειδήσεων. Μήπως λοιπόν πρέπει να αρχίσουμε να αμφισβητούμε αυτά που έχουμε συνηθίσει; Μήπως οι "αρχηγοί" παντός είδους δεν είναι εν τέλει και οι πιό κατάλληλοι να μας εκπροσωπήσουν;