Ακούω συχνά, "ας είμαστε ρεαλιστές, εδώ είναι Ελλάδα", δεν γίνονται αυτά που λες. Στην Ευρώπη ναι, αλλά εδώ όχι.
Μα, ρωτάω, πρέπει να σκεπτόμαστε δήθεν ρεαλιστικά με βάση αυτό που αντιλαμβανόμαστε ως υποθετική "δύστυχη Ελληνική πραγματικότητα"; Σαν αποτέλεσμα ζητάμε λιγότερα από αυτά που πρέπει, επειδή, λέμε, εδώ είναι Ελλάδα και έχουμε τα γνωστά μας εθνικά ελαττώματα, από τον ωχαδλεφισμό ως τη διαφθορά, από την ανοργανωσιά ως την αναξιοκρατία περνώντας μέσα από την γραφειοκρατία αλλά και την κακογουστιά και τόσα άλλα φαύλα.
Όντας λοιπόν "Ελληνο-ρεαλιστές" καταλάθος και καταβάθος διαιωνίζουμε τα στραβά μας γιατί στο βάθος τα αποδεχόμαστε, τα λαμβάνουμε ως δεδομμένα πάνω στα οποία θα χτίσουμε το 'εφικτό", το Ελληνικό "εφικτό". Το όραμά μας το κουτσουρεμμένο.
Στην αλήθεια όμως κανείς μας δεν τα αποδέχεται, αυτοκαταπιεζόμαστε, αυτολογοκρινόμαστε, ενώ όλοι θέλουμε να τα αλλάξουμε. Μας τα επέβαλαν όμως, μας επέβαλαν αυτή την απαισιοδοξία για να μας εκμεταλεύονται και έγιναν σταδιακά, όλα αυτά τα στραβά, τα κουσούρια μας, χωρίς κα το πάρουμε χαμπάρι, μέρος της εθνικής μας ταυτότητας, του κλαψουρίσματος που μας χαρακτηρίζει και κλαίμε κάθε μέρα την κακή μας μοίρα στον τόπο αυτόν.
Αντίθετα, επειδή ακριβώς έχουμε πρόβλημα στον τόπο μας, πρέπει να ζητάμε πιό πολλά, να είμαστε πιό απαιτητικοί ως πολίτες πάντα και παντού και να τολμάμε να ζητάμε αυτά που μοιάζουν ανεφάρμοστα τωρα, στη "δύστυχη Ελληνική πραγματικότητα".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου