Share |
Είναι γνωστό πως με το οικονομικό σύστημα που επικρατεί, βασισμένο σε έναν συνδυασμό μετά-Κεϋνσιανής και νεοκλασικής οικονομικής θεώρησης, μέσω του "κλασματικού αποθεματικού συστήματος της νομισματικής διεύρυνσης" (fractional reserve banking,) επιτρέπει στις τράπεζες ( κεντρικές και εμπορικές) να αυξάνουν την ποσότητα χρήματος μέσω των δανείων, δανείζοντας χρήματα που ουσιαστικά δεν υπάρχουν μέσω μιας συγκεκριμένης διαδικασίας που πολλαπλασιάζει το χρήμα. Εφόσον η τράπεζα δανείζει το μεγαλύτερο μέρος των καταθέσεων , κρατώντας μόνο ένα κλάσμα ως απόθεμα, υποχρεωτικά έχει λιγότερο χρήμα από το σύνολο των καταθέσεων. Επομένως, όταν δίνεται ένα δάνειο από μια εμπορική τράπεζα επεκτείνεται η παροχή χρήματος της οικονομίας με τη μορφή χρέους. Το δάνειο αυτό, (που προέκυψε από καταθέσεις άλλων) αν το καταθέσει ο δανειολήπτης σε άλλη τράπεζα ή σε άλλον λογαριασμό, επιτρέπει στην άλλη τράπεζα να δανείσει εκ νέου το ποσοστό που δικαιούται να μην κρατήσει ως απόθεμα και ούτω καθ εξής.
Αυτό μπορεί να μετρηθεί με έναν πολλαπλασιαστή που είναι n εξίσωση που υπολογίζει την μεγαλύτερη πιθανή αύξηση του χρήματος από το αρχικό πραγματικό ποσό.
Ως συνέπεια το χρήμα είναι ουσιαστικά χρέος και το χρέος είναι χρήμα, γιατί επεκτείνεται ανάλογα με την ζήτηση για δάνεια προσφέροντας κέρδη από τους τόκους.
Αυτό παράγει πληθωρισμό, αυξάνει τις ανισότητες και προκαλεί περιοδικές κρίσεις και φυσικά δεν ελέγχεται ή ρυθμίζεται από τους πολιτικούς αλλά μη δημοκρατικές κεντρικές τράπεζες.
Συνεπώς ο όγκος των χρημάτων που οφείλονται στις τράπεζες πάντα θα ξεπερνά τον όγκο χρημάτων που είναι διαθέσιμα σε κυκλοφορία. Νέα χρήματα πάντα θα απαιτούνται για να καλύψουν το συνεχές έλλειμμα μέσα στο σύστημα και τους τόκους. Αυτό σημαίνει, είναι πως μαθηματικά η αθέτηση πληρωμών και η χρεοκοπία είναι κυριολεκτικά μέρος του συστήματος. Σταθερά μεταφέρει πραγματικό πλούτο από τους ιδιώτες στις τράπεζες ενώ τα χρήματα που δανείζει η τράπεζα δεν υπήρχαν στην αρχή.
Το σύστημα αυτό (που συγκεντρώνει το χρήμα σε όλο και λιγότερους, χρεώνοντας όλο και περισσότερους), για να διατηρηθεί απαιτεί συνεχή ποσοτική οικονομική ανάπτυξη με την αύξηση της παραγωγής και της κατανάλωσης, αυξάνει τον ανταγωνισμό μεταξύ πολιτών και μεταξύ κρατών διότι πάντα κάποιος, στο τέλος μένει απ' έξω και δεν μπορεί να πληρώσει-- αφού η ποσότητα πραγματικού (όχι δανειακού) χρήματος δεν αρκεί για όλους.
Συνεπώς, η σταθερότητα δεν είναι εφικτή μέσα σε αυτό το σύστημα που παγιδεύει τόσο τα κράτη, όσο και τους πολίτες, επιχειρηματίες ή καταναλωτές. Αυτοί που δεν "μεγεθύνονται" διαρκώς απλώς μένουν έξω και χρεοκοπούν.
Ταυτόχρονα, επειδή το ποσό ύλης ενέργειας που μπορεί να παράγει ένα οικοσύστημα είναι περιορισμένο, ενώ η αύξηση του χρήματος απεριόριστη ή αέναη μεγέθυνση που απαιτεί αυτό το σύστημα είναι αδιέξοδη και μη βιώσιμη, με τρομερές συνέπειες στην παγκόσμια οικολογία αλλά και τις οικονομικές ανισότητες που προκαλούν κοινωνικά προβλήματα.
Ποιο θα ήταν λοιπόν το εργαλείο να επιτευχθεί η κρατική σταθερότητα;
Η σταδιακή κατάργηση του πολλαπλασιαστή και η αλλαγή των ρυθμίσεων που επιτρέπουν στις τράπεζες να δημιουργούν χρήμα από χρέος, με δύο λόγια απομάκρυνση από το κλασματικό τραπεζικό σύστημα.
Το C.A.S.S.E. ( Center for the Advancement of Steady State economy--Κέντρο για την Προώθηση της Σταθερής Κρατικής Οικονομίας) προτείνει 15 βήματα για τον μετασχηματισμό της οικονομίας από μεγεθυνόμενη σε βιώσιμη.
Το βήμα 9 στον κατάλογό τους είναι: Αλλαγή των τραπεζικών ρυθμίσεων αρχίζοντας από σταδιακή κατάργηση του κλασματικού τραπεζικού συστήματος ώστε το νομισματικό σύστημα να απομακρυνθεί από την δομή χρέους που απαιτεί διαρκή οικονομική ανάπτυξη.
Τα άλλα 14, μπορείτε να τα διαβάσετε εδώ :
Συμπέρασμα: το μακροοικονομικό εργαλείο που χρειάζεται είναι η σταδιακή αύξηση του αποθεματικού κλάσματος των τραπεζών και ο δημοκρατικός έλεγχος των κεντρικών τραπεζών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου