Το μακροοικονομικό εργαλείο της κρατικής σταθερότητας

Share |

Είναι γνωστό πως με το οικονομικό σύστημα που επικρατεί, βασισμένο σε έναν συνδυασμό μετά-Κεϋνσιανής και νεοκλασικής οικονομικής θεώρησης, μέσω του "κλασματικού αποθεματικού συστήματος της νομισματικής διεύρυνσης" (fractional reserve banking,) επιτρέπει στις τράπεζες ( κεντρικές και εμπορικές)  να αυξάνουν την ποσότητα χρήματος μέσω των δανείων, δανείζοντας χρήματα που ουσιαστικά δεν υπάρχουν μέσω μιας συγκεκριμένης διαδικασίας που πολλαπλασιάζει το χρήμα. Εφόσον η τράπεζα δανείζει το μεγαλύτερο μέρος των καταθέσεων , κρατώντας μόνο ένα κλάσμα ως απόθεμα, υποχρεωτικά έχει λιγότερο χρήμα από το σύνολο των καταθέσεων. Επομένως, όταν δίνεται ένα δάνειο από μια εμπορική τράπεζα επεκτείνεται η παροχή χρήματος της οικονομίας με τη μορφή χρέους. Το δάνειο αυτό, (που προέκυψε από καταθέσεις άλλων) αν το καταθέσει ο δανειολήπτης σε άλλη τράπεζα ή σε άλλον λογαριασμό, επιτρέπει στην άλλη τράπεζα να δανείσει εκ νέου το ποσοστό που δικαιούται να μην κρατήσει ως απόθεμα και ούτω καθ εξής.

Αυτό μπορεί να μετρηθεί με έναν πολλαπλασιαστή που είναι n εξίσωση που υπολογίζει την μεγαλύτερη πιθανή αύξηση του χρήματος από το αρχικό πραγματικό ποσό.

Ως συνέπεια το χρήμα είναι ουσιαστικά χρέος και το χρέος είναι χρήμα,   γιατί επεκτείνεται ανάλογα με την ζήτηση για δάνεια προσφέροντας κέρδη από τους τόκους.

Αυτό παράγει πληθωρισμό, αυξάνει τις ανισότητες και προκαλεί περιοδικές κρίσεις και φυσικά δεν ελέγχεται ή ρυθμίζεται από τους πολιτικούς αλλά μη δημοκρατικές κεντρικές τράπεζες.   

Συνεπώς ο όγκος των χρημάτων που οφείλονται στις τράπεζες πάντα θα ξεπερνά τον όγκο χρημάτων που είναι διαθέσιμα σε κυκλοφορία. Νέα χρήματα πάντα θα απαιτούνται για να καλύψουν το συνεχές έλλειμμα μέσα στο σύστημα και τους τόκους. Αυτό σημαίνει, είναι πως μαθηματικά η αθέτηση πληρωμών και η χρεοκοπία είναι κυριολεκτικά μέρος του συστήματος. Σταθερά μεταφέρει πραγματικό πλούτο από τους ιδιώτες στις τράπεζες ενώ τα χρήματα που δανείζει η τράπεζα δεν υπήρχαν στην αρχή.

Το σύστημα αυτό (που συγκεντρώνει το χρήμα σε όλο και λιγότερους, χρεώνοντας όλο και περισσότερους), για να διατηρηθεί απαιτεί συνεχή ποσοτική οικονομική ανάπτυξη με την αύξηση της παραγωγής και της κατανάλωσης,  αυξάνει τον ανταγωνισμό μεταξύ πολιτών και μεταξύ κρατών διότι πάντα κάποιος, στο τέλος μένει απ' έξω και δεν μπορεί να πληρώσει-- αφού η ποσότητα πραγματικού (όχι δανειακού) χρήματος δεν αρκεί για όλους.

Συνεπώς, η σταθερότητα  δεν είναι εφικτή μέσα σε αυτό το σύστημα που παγιδεύει τόσο τα κράτη, όσο και τους πολίτες,  επιχειρηματίες ή καταναλωτές. Αυτοί που δεν "μεγεθύνονται" διαρκώς απλώς μένουν έξω και χρεοκοπούν.

Ταυτόχρονα, επειδή το ποσό ύλης ενέργειας που μπορεί να παράγει ένα οικοσύστημα είναι περιορισμένο, ενώ η αύξηση του χρήματος απεριόριστη  ή αέναη μεγέθυνση που απαιτεί αυτό το σύστημα είναι αδιέξοδη και μη βιώσιμη, με τρομερές συνέπειες στην παγκόσμια οικολογία αλλά και τις οικονομικές ανισότητες που προκαλούν κοινωνικά προβλήματα.

Ποιο θα ήταν λοιπόν το εργαλείο να επιτευχθεί η κρατική σταθερότητα;

Η σταδιακή κατάργηση του πολλαπλασιαστή και η αλλαγή των ρυθμίσεων που επιτρέπουν στις τράπεζες να δημιουργούν χρήμα από χρέος,  με δύο λόγια απομάκρυνση από το κλασματικό τραπεζικό σύστημα.  

Το C.A.S.S.E. ( Center for the Advancement of Steady State economy--Κέντρο για την Προώθηση της Σταθερής Κρατικής Οικονομίας) προτείνει 15 βήματα για τον μετασχηματισμό της οικονομίας από μεγεθυνόμενη σε βιώσιμη. 

Το βήμα  9 στον κατάλογό τους είναι: Αλλαγή των τραπεζικών ρυθμίσεων αρχίζοντας από σταδιακή κατάργηση του κλασματικού τραπεζικού συστήματος ώστε το νομισματικό σύστημα να απομακρυνθεί από την δομή χρέους που απαιτεί διαρκή οικονομική ανάπτυξη. 

Τα άλλα 14,  μπορείτε να τα διαβάσετε εδώ :

http://steadystate.org/discover/policies/

Συμπέρασμα: το μακροοικονομικό εργαλείο που χρειάζεται είναι η σταδιακή αύξηση του αποθεματικού κλάσματος των τραπεζών και ο δημοκρατικός έλεγχος των κεντρικών  τραπεζών.

Target cuts for reducing Greece's public spending for church, military and political parties

Share |

Greece is at such a critical point that it should be prepared to make deep cuts into the established order of doing things if it’s economy is to survive and become competitive. A number of difficult questions should be asked –I mention three:

1) Should Greek taxpayers continue to pay the salaries of the clergy? If things are left as they are, church staffing is now part of public spending, although the Greek Orthodox Church has sufficient income to be self sufficient. The church should also cease to object to taxation and offer their share.

2) A second question concerns the political parties: should they continue to employ thousands of civil servants, taken away from their original job positions for the purpose of serving party and politicians offices, where they receive extra bonuses? This not only represents an additional but not easily discernible budget for the state, but brings chaos into public service structuring: as employees are “removed” by the parties with political criteria, they have to be replaced or else voids appear in the public sector. When, eventually, they return to their normal positions, as after every election, a surplus of employee’s results. The practice also perpetuates a "client" style relation of politicians with public servants. Political parties in Greece receive sufficient state funding to employ their own professional staff and should not continue to rely on those “generously” provided by the state, thus doubling or tripling their burden to taxpayers while subtracting medical personnel to make photocopies in their offices. Political parties should and could create new jobs, not increase public spending.

3) Last but not least, the high costs of military expenditure should be looked into: it should immediately be reduced to a GDP percentage proportionate to the Greek economy, as in most other countries, much less than the preposterous present 4% or 5%, more than the US and well above European average. After all Greece and Turkey are allies in NATO and no invasion of the country is imminent.

Investment in general should aim to reinforce the competitive advantages of the country, such as civilization and environment: if Greece loses the advantage of protecting it’s attractive and diverse natural and man-made heritage and biodiversity it will lose it’s main asset for the kind of development suited for the country with global significance.

This domain has been overlooked by all governments and this negligence may well be one of the reasons for the loss of competitiveness. Significant investment should aim to ameliorate quality and lower the family budget for decent education, as no other investment will assure a prosperous economy in the future: it should be regarded as a fair counter balance for the debts future generations will have to pay because of our carelessness.      

Κρίση και Δημοκρατία

Share |
Το πρόβλημα είναι πως η δημοκρατία και η αναδιανομή είναι αδύνατη αν η δημιουργία χρήματος ελέγχεται από μη δημοκρατικές τράπεζες. Πρέπει να ελέγχεται από την πολιτική. 
Το οτι η Ελλάδα υπέκυψε πρώτη δεν είναι τυχαίο, αλλά δεν σημαίνει πως το πρόβλημα δεν υφίσταται εξ ίσου γι όλους, όλες τις χώρες.