Λίγο μετά την Τρίπολη, ένας χρυσαετός ξεπρόβαλλε ανάμεσα στις πλαγίες ενός σχεδόν απάτητου ορεινού τοπίου. Λέω σχεδόν, γιατί το μόνο που το "πατούσε" ήταν οι γραμμές του τραίνου. Αυτή η πατημασιά όμως είναι τόσο διακριτική που συμπληρώνει το τοπίο με το ανθρώπινο στοιχείο, πάει να δέσει μαζί του, να γίνει ένα. Το ίδιο φαντάζομαι σκέφτηκε και ο χρυσαετός και πλησίασε άφοβα τις γραμμές. Θα έκανε το ίδιο αν ήταν αυτοκινητόδρομος; Eχω ταξιδέψει στην Καλαμάτα πολλές φορές και ουδέποτε είδα χρυσαετό κοντά στον δρόμο. Οι δρόμοι μοιάζουν με πληγές, χαραγματιές από μαχαίρι σε πρόσωπο. Οι γραμμές του τραίνου με ρυτίδες σοφίας. Να μην υπολογίσουμε πόσα ζώα σκοτωμένα συναντάς στους δρόμους. Το τραίνο με τους παλμούς του ειδοποιεί. Μέσα στο τραίνο που έβλεπε ο χρυσαετός μοναδικοί επιβάτες, μια ομάδα Οικολόγων Πράσινων που πήγαινε στην Καλαμάτα να κάνει πανελλαδικό συμβούλιο. Φαίνεται πως στην Ελλάδα αυτοί, μαζί με τους συλλόγους Φίλων του σιδηροδρόμου είναι οι τελευταίοι υπερασπιστές της ραχοκοκαλιάς της χώρας. Χωρίς αυτήν είμαστε παράλυτοι. Εξαρτημένοι από το αυτοκίνητο, τα διόδια και τους αυτοκινητόδρομούς όχι μόνο καταστρέφουμε το περιβάλλον, αλλά θα το πληρώσουμε πολύ ακριβότερα κι από την τσέπη μας. Στο κάτω κάτω το τραίνο δίνει αξία στο ταξίδι και συνδέεται με τον πολιτισμό μας: μπορείς να απολαύσεις το τοπίο, να κουβεντιάσεις, να διαβάσεις ένα βιβλίο, να ψωνίσεις τοπικά προϊόντα στους σταθμούς. Το τραίνο ευνοεί της συλλογικότητα, είναι συλλογικό αγαθό. Το αυτοκίνητο μόνο το εγώ, την αδιαλλαξία, τους καυγάδες και τα ατυχήματα. Θα έλεγα πως το πανελλαδικό μας συμβούλιο πήγε πολύ καλά. Το τραίνο συνεισέφερε στην ενότητά μας, την αποφασιστικότητά μας να υπερασπιστούμε τα αυτονόητα: ένα μέσο μεταφοράς στο μέτρο της φύσης και του ανθρώπου. Το δικαίωμα να μην εκτοπίζεται προς όφελος των αυτοκινητοβιομηχανιών, των πετρελαϊκών και των εργολάβων. Ποιος θα καθορίσει το μέλλον μας; Ελπίζουμε όχι όλοι αυτοί που προανέφερα.
